ვერაკრუსის ძველ პორტში თუ მოხვდი, სანაპიროს გაუყევი, “ჩიკასა” იკითხე და ყველა მიგასწავლის.
ქალაქ მასათლანის პორტის საკონტეინერო 
ტერმინალის შესასვლელიდან გამოდი, ქუჩას გაუყევი და დაახლოებით ხუთას მეტრში გზაჯვარედინი შეგხვდება, მაცხნივ შეუხვევ და პირველივე სახლია მარჯვნივ – მიყრუებული ადგილის პირდაპირ. სახლი რა, უფრო ქოხმახია. კარს გისოსებიანი სარკმელი აქვს დატანებული. იქვე ცალთვალა მოხუცი კაცი ზის, მარჯვენა ხელი და მარცხენა ფეხი არ აქვს და ადგილობრივ სპირტიან სასმელს ყიდის.
ეს მცირე გზამკვლევი ძირითადად მამაკაცებს დაგჭირდებათ, რადგან ამ მისამართებზე მექსიკურ საპორტო ქალაქებში – ქალებში დროის სატარებელი – დაწესებულებები მდებარეობს. არავინ ვიცით წინასწარ დედამიწის რომელ ნაპირზე გაგვრიყავს ბედისწერის ტალღები.
Calle Cuauhtemoctzin, Mexico City 1934; Henri Cartier-Bresson
მოგეხსენებათ დრო როგორი ვერაგი რამ არის, არავის ინდობს და ერთ დროს ბორდელებში მოღვაწე ნახევრად შიშველი დიდ ტრაკა ქალები, დიდი ოდენობით წითელი ტუჩის საცხით გათხაპნილი ტუჩებით, მსხვილი და დაგრეხილი მძივებით, ტუჩთან ხელოვნური ხალითა და ბოზური ხარხარით თითქმის მთელი სიცოცხლე თავიაანთი სხეულის ვაჭრობით რომ არიან დაკავებულები – მათაც უწევთ პენსიაში გასვლა. ამ დროს ხშირად მარტო რჩებიან და ქუჩაშიც აღარ დაედგომებათ. სწორედ ასეთი ქალბატონებისთვის გაიხსნა თავშესაფარი ქალაქ მეხიკოში, სადაც ოცდაათამდე ყოფილი მეძავი ცხოვრობს. თავშესაფრის გახსნის ინიციატივა ყოფილ სექს–მუშაკს ეკუთვნის. ალბათ, მოხუცები საღამოობით ერთ ოთახში იკრიბებიან და მათ თავს გადამხდარ ამბებს უყვებიან ერთმანეთს.
ძნელია სხვა ადამიანი განსაჯო და არც ვაპირებ ამის გაკეთებას, (მერე რა რომ არ მიყვარს მაგ პროფესიის ადამიანები) მაგრამ ნეტავ რა უნდა გაიხსენონ? ვის რამდენი კლიენტი ჰყავდა ერთ ღამეში? თუ, ვინ რამდენ დოლარიანი იყო? ასეა თუ ისე, ცხოვრობენ ქალები თავშესაფარში და მშვიდად ელოდებიან სიკვდილს. მთავარია სიზმარში კოშმარები არ დაესიზმროთ.
ახლა წარმოვიდგინე, რომ საქართველოში გახსნეს მსგავსი თავშესაფარი – არაა, არავინ მივიდოდა მანდ საცხოვრებლად – ასე მგონია. ჩვენთან მეძავები სად არიან.
ექსპერიმენტი 